Cipiripi

Danas je poznato da najznačajniju ulogu u razvijanju imunskog steriliteta i serijskih pobačaja imaju takozvane ćelije “prirodne ubice” (eng. Natural Killer) ili NK ćelije. Glavni zadatak ovih ćelija je eliminisanje tumorskih, virusima zaraženih i transplantiranih ćelija, ali se one mogu aktivirati u trudnoći i “prepoznati” ćelije posteljice kao strane. Jednom aktivirane, NK ćelije se “prileljuju” za posteljične ćelije i izlučuju jednu veoma toksičnu supstancu (citokin TNF-α). Ovaj citokin ubija ćelije posteljice, usporava ili ometa pravilan razvoj embriona i može dovesti do razvijanja anomalija, smrti ploda i pobačaja. Neki autori, pojavu "lepljenja" NK ćelija za posteljične ćelije nazivaju “dodirom smrti” ili “poljupcem smrti” (vidi sliku).


Jedan od uzroka za ponovljene neuspešne pokušaje IVF može biti sadržan u neadekvatnoj regulaciji majčinog imunskog sistema. Dobra imunoterapijska priprema za IVF od strane reproduktivnog imunologa značjno povećava šanse za uspeh ove metode.


Poremećaji regulacije imunskog sistema trudnice mogu uslediti i kasnije, u relativno odmakloj trudnoći (više od 16 nedelja), kada se manifestuju kao sindrom povišenog krvnog pritiska, pojava proteina u mokraći i otoka. I u ovim situacijama gotovo odlučujuću ulogu imaju TNF-α, NK ćelije, njihova agresija na posteljicu i smanjivanje kapaciteta posteljice da ishrani plod. Ovakve trudnoće se mogu završiti kao “veliki” spontani pobačaj ili prevremeni porođaj, kao i zastojem u rastu ploda, pa čak i iznenadnom smrću ploda.

Do nedavno se pretpostavljalo da su poremećaji imunske regulacije i tolerancije posteljice i ploda u trudnoći povezani samo sa problemima koji se tiču same trudnoće. Međutim, najnovija istraživanja su pokazala da skoro svi ispadi imunske prirode koji se dešavaju kod trudnice mogu ostaviti “otisak” na razvijanje i funkcionisanje imunskog sistema ploda. Jednostavnije rečeno, alergijske ili autoimunske bolesti deteta mogu biti manje ili više povezane sa poremećajima imunoregulacije majčinog imunskog sistema u trudnoću. Osim toga, “slaba otpornost” deteta prema raznim uzročnicima infekcija može biti povezana sa stanjem imunskog sistema majke tokom trudnoće.

U razvijanju netolerancije majčinog imunskog sistema prema posteljici i plodu mogu učestvovati mnogi faktori. Najčešće su to virusne i ostale infekcije, uzimanje lekova koji menjaju način funkcionisanja imunskog sistema, urođena agresivnost imunskog sistema ili nedostaci u mehanizmima komunikacije i “prigušivanja” imunskih ćelija u pripremnim fazama za trudnoću i samoj trudnoći.

Upala prostate česta je bolest koja bar jednom u životu pogađa 10 - 15% muškaraca.
Simptomi
..su u najblažem obliku neugodni, a obično se javlja jaka bol.
Prostata je žlezda koja je deo muškog polnog sistema. Smeštena je ispod mokraćne bešike, a ispred rektuma, završnog dela debelog crijeva. Teška je 15 - 25 grama, oblika i veličine kestena.
Prostata okružuje mokraćnu cev koja vodi mokraću od mokraćne bešike do vrha penisa. Građena je uglavnom od mišićnog i žlezdanog tkiva, a glavna joj je funkcija proizvodnja tečnosti koja je sastavni deo sperme. T
okom orgazma stezanje mišića istiskuje tečnost iz prostate u mokraćnu cev.

Uzrok nastanka
Više je potencijalnih uzroka upale prostate, a nekad je više faktora odgovornih za nastanak upale. Najčešći uzroci su: bakterijska infekcija (najčešće crevne bakterije, Proteus, Stafilococcus), autoimuna bolest, neuromišićne ili mehaničke povrede.
Ređi uzroci mogu biti: poremećaj metabolizma mokraćne kiseline (giht), kamenci u prostati, suženja mokraćne cevi, tumori, benigna hiperplazija prostate, alergija na hranu
infekcija gljivicama, infekcija virusima.


Određena stanja ili medicinski zahvati povećavaju rizik za ovu bolest, npr. postavljanje instrumenata ili katetera u mokraćnu cev, analni seks, abnormalnosti mokraćnog sistema, infekcije mokraćnog sistema, povećana prostata, poremećaji mokrenja, stres, smanjena izloženost suncu, nekontrolisana seksualna aktivnost, učestala masturbacija, povreda mokraćnog sistema, fiksiran položaj tela (pri dugotrajnom jahanju), prekomerno konzumiranje alkohola, dugotrajno uzdržavanje od mokrenja.

Klinička slika
Simptomi upale prostate nisu specifični isključivo za ovu bolest pa mogu ličiti na simptome drugih bolesti genitourinarnog sistema. Simptoma ponekad uopšte i nema, a ponekad su tako izraženi i nagli da pacijenti često traže hitnu pomoć. Akutna upala prostate: simptomi nastaju naglo. Mogu se javiti bolovi u predelu ispod i iza polnog organa, bolovi u donjem delu trbuha i leđa, otežano mokrenje, učestalo mokrenje manjih količina mokraće, učestalo mokrenje noću, gnojan ili krvav iscedak iz mokraćne cevi, umor, povišena temperatura. Ako postoji otok prostate može, može da ometa oticanje mokraće pa nastaje njen zastoj (retencija urina) i nakupljanje u mokraćnom bešici. Prostata je gotovo uvek povećana. Hronična upala prostate: naziv "hronična" označava dugotrajan tok infekcije i obično se upotrebljava za bolesti koje traju duže od tri nedelje. Hronična infekcija se može razviti iz akutne ili bolest od početka ima hroničan tok. Kod ovog se oblika javljaju umereni bolovi ispod i iza penisa, u donjem delu leđa, blaži poremećaji mokrenja u vidu otežanog mokrenja malih količina mokraće, oskudan krvav ili gnojan iscedak iz mokraćne cevi. Može se javiti umor, peckanje, bolna ejakulacija pa čak i impotencija. Prostata može biti povećana ili smanjena i tvrda. Nije retkost da je jedini simptom hronične upale prostate ponavljanje infekcija mokraćne bešika.

Dijagnoza
Dijagnoza se postavlja na osnovu pregleda pacijenta (digitorektalnim pregledom digitus, lat. = prst; rectum, lat. = završni deo debelog creva, rektum) i laboratorijskih analiza. Urinokulturom i pregledom sekreta prostate identifikuju se uzročnici. Lečenje Lečenje akutnog oblika podrazumeva mirovanje u postelji, suzbijanje temperature i unošenje dovoljno tečnosti (zbog pojačanog gubitka usled visoke temperature). Pored simptomatske terapije primenjuje se i antibiotska terapija prema utvrđenom uzročniku. Lečenje mora da se izvodi u trajanju od mesec dana. U protivnom može doći do nastanka hroničnog prostatitisa.


Lečenje hroničnog prostatitisa predstavlja problem zbog toga što u hronično zapaljeno tkivo prostate antibiotici teško prodiru. Pre svega treba identifikovati uzročnike zapaljenja, što takođe može biti problem s obzirom da oni mogu biti "sakriveni" duboko u tkivu prostate. Ponekad pregled mokraće ne pomaže. Negativna urinokultura ne znači da infekcije prostate nema. Zato se moraju preduzeti specifične dijagnostičke metode i laboratorijske analize. Izbor antibiotika će zavisiti međutim ne samo od oset_ljivosti uzročnika već se mora birati i prema sposobnosti prodiranja u tkivo prostate. Pored toga lečenje se mora sprovoditi dovoljno dugo i do tri meseca. Lečenje nebakterijskog prostatitisa može predstavljati problem. Higijensko dijetetski režim može biti od koristi pa u tom smislu treba izbegavati hranu, piće i aktivnosti koje pojačavaju tegobe (npr. kafa, alkohol, začini itd.)

izvor:stetoskop